ANTONIN

Wieś w gminie Przygodzice, powiecie ostrowskim, województwo wielkopolskie. Około 470 mieszkańców. Ośrodek wypoczynkowy z kąpieliskiem i domkami kempingowymi. Rezerwat przyrody Wydymacz. Ośrodek turystyczny na skraju Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy. Położony około 10 km na południe od Ostrowa Wielkopolskiego, przy zbiegu dróg:

Odbywają się tu: Międzynarodowy Festiwal "Chopin w barwach jesieni" (częściowo w Ostrowie Wielkopolskim), Międzynarodowa Wystawa Ekslibrisu Muzycznego oraz Turniej Pianistów Stypendystów Zagranicznych o nagrodę księcia Antoniego H. Radziwiłła. Początkowo znany jako Szperek, od XIX Antonin, na cześć Antoniego Radziwiłła. Przed rokiem 1878 miejscowość należała administracyjnie do powiatu odolanowskiego, w latach 1975-1998 do województwa kaliskiego, a w latach 1887-1975 i od 1999 do powiatu ostrowskiego.

W Antoninie urodzili się: Władysław Wawrzyniak, dowódca I Pułku Piechoty Polskiej (Republika Ostrowska) oraz Frontu Południowego powstania wielkopolskiego i Krystian Niełacny, lekarz, działacz społeczny, regionalista.

•  krajowej 11 i planowanej ekspresowej S11 Kołobrzeg-Piła-Poznań-Ostrów-Antonin-Bytom,

   
•  

   krajowej 25 Bobolice-Bydgoszcz-Inowrocław-Konin-Kalisz-Ostrów-Antonin-Oleśnica,

   
•  

   wojewódzkiej 447 Antonin-Mikstat-Grabów nad Prosną oraz linii kolejowej Ostrów-Antonin-Katowice (stacja Antonin).

Pałac myśliwski zbudowany w latach 1822–1824 przez Karla Friedricha Schinkla dla księcia Antoniego Radziwiłła. Pałac jest drewniany, oszalowany, na podmurówce, zbudowany na planie krzyża greckiego – korpus główny o kształcie oktagonalnym, do którego dobudowano cztery niższe skrzydła. Elewacja pomalowana jest na kolor tzw. żółci cesarskiej (niem. Kaisergelb). W latach 1939–1944 pałac był własnością Adolfa Hitlera po podarowaniu go w 1939 roku przez ówczesnego właściciela Księcia Michała Radziwiłła. Pałac remontowany w latach 1975–1978 staraniem Jerzego Waldorffa, obecnie hotel i restauracja. Nagrodzony za renowację nagrodą Europa Nostra’ 94.

Kościół projektu Johanna Häberlina (ucznia Karla Schinkla), wybudowany w latach 1835-1838 jako kaplica grobowa Radziwiłłów, w stylu neoromańskim, o we wnętrzu przyozdobiony, wspartymi na czterech marmurowych kolumnach, trzema łukami z białego marmuru, bogato ornamentowanymi dekoracją w stylu bizantyjskim, według tradycji sprowadzonymi z Włoch, o dwie późnogotyckie rzeźby św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty pochodzące z początku XVI wieku, o popiersie zmarłej w 1834 roku Elizy Radziwiłłówny, wykonane z gipsu.